منم سرگشته حیرانت ای دوست

سرگشته و سرگردان در وادی حیرانی

دنبال تو میگردم ای مقصد نورانی

دردا که بشر بی تو دنبال چه میگردد ؟

خو کرده دگر گویا با بی سرو سامانی !

از هرم سکوت تو غوغا شده در عالم

داری تو در این غیبت صد جلوه ی پنهانی

در معنی این غیبت عنوان شده این حکمت :

یک لحظه زتو غفلت  ، یک عمر پشیمانی ...!

عاشقت بودم و دیوانه حسابم کردی   

 آشنا بودم و بیگانه حسابم کردی

                                                به گدایی سر کوی  تو  قانع  بودم  

                                                 ای گل من ز چه رو خانه خرابم کردی

من غلامی ز غلامان تو بودم ای یار 

چه خطایی بنمودم که جوابم کردی ؟!

گفتم: که روی ماهت از من چرا نهان است؟
گفتا: تو خود حجابی ور نه رخم عیان است!

گفتم: که از که پرسم جانا نشان کویت؟
گفتا: نشان چه پرسی ؟ آن کوی بی‌نشان است!

گفتم: مرا غم تو خوشتر ز شادمانی است
گفتا: که در ره ما غم نیز شادمان است

گفتم: که سوخت جانم از آتش نهانم
گفت: آن که سوخت او را، کی ناله و فغان است!

گفتم: فراق تا کی؟ گفتا: که تا تو هستی
گفتم: نفس همین است، گفتا: سخن همان است

گفتم: که حاجتی هست، گفتا: بخواه از ما
گفتم: غمم بیفزا، گفتا: که رایگان است

جاده های بی انتها رو به افق جاری اند

ما در ابتدای جاده به انتظار نشسته ایم

تا با تو ....تا انتها، تا خدا برویم

این تقدیر انتظار با کدام قدر امیخته است؟

با امید  ، با تلاش

 بادعا،دعای امن یجیب  ، برای خلافت زمین

چند بار بخوانم!

 چند بار بخوانیم؟

کار جنون ما به تماشا کشیده است.

 نمی دانم که دعای مستجاب تو چرا در ظهور اجابت نمی شود ؟

انگار بادعای ما بندگان منتظر گره خورده است .

در قنوت ،در صبح جمعه در کعبه

با دعای ما ،با انتظار ما

با آمادگی ما، آمادگی همه

قفل را ما زده ایم ، کلیدش کجاست؟نمی دانیم

چند دندانه اش کم است؟

تو بگو

تا انتظار به پایان برسد.

یادم ز وفای اشجع الناس آید

 وز چشم ترم سوده الماس آید 

 آید به جهان اگر حسین دگری

.... هیهات برادری چو عباس آید

  از آتش هجر تو پروانه صفت میسوزم    شاهد سوز نهان دیده ی گریان من است

  همچو یعقوب همه دیده به ره دوخته ام    چون که روی مه تو یوسف کنعان من است

  صبح امید وصالت ز چه طالع نشود          این هم از تیرگی گردش دوران من است

  در  ره  وصل  تو آرام ندارد دل من            مرغ شب تا به سحر ناظر افغان من است

  هر کجامی نگرم فتنه و آشوب به پاست    این هم ازبخت من وحال پریشان من است

از ابرهای روی سرم ترس دارم و

باید دوباره اشک شوم تا ببارم 

هی جمعه ها سه شنبه تر و هی سه شنبه ها .

اصلا بگو چگونه ؟! بگو کی سه شنبه ها -

- نزدیک تر به ساعت موعود می شود؟

کی لحظه های دیر شده زود می شود؟!

پرواز یک پرنده بی پر قشنگ نیست

لطفا بیا ! نگو که دل واژه تنگ نیست

هر روز نقش تازه تری می کشم تو را

اما قشنگی تو به نقاش و رنگ نیست !...

دنیا شروع خسته ی یک اتفاق بود

دنیا بدون آمدنت ... نه ! قشنگ نیست.

زهره جعفرزاده

عزیزم کاسه چشمم سرایت

میان هر دو چشمم جای پایت

از آن ترسم که غافل پا گذاری

نشیند خار مژگانم به پایت

کنون که صاحب مژگان شوخ و چشم سیاهى
نگاه دار دلى را که برده‏اى به نگاهى
مقیم کوى تو تشویش صبح و شام ندارد
که در بهشت نه سالى معین است و نه ماهى
چو در حضور تو ایمان و کفر راه ندارد
چه مسجدى چه کُنشتى چه طاعتى چه گناهى
مده به دست سپاه فراق ملک دلم را
به شکر آنکه در اقلیم حسن بر همه شاهى
رواست گر همه عمرش به انتظار سرآید
کسى که جان به ارادت نداده بر سر راهى
تسلى دل خود مى‏دهم به ملک محبت
گهى به دانه اشکى گهى به شعله آهى

(فروغی بسطامی)

شد عزای باب مظلومت بیا یابن الحسن

جان به قربان تو ای صاحب عزا یابن الحسن